Dit veranderverhaal laat zien hoe het anders kan. Hoe we samen een beweging onder de professionals binnen de jeugdzorg tot stand kunnen brengen, door te werken vanuit vertrouwen in plaats van wantrouwen. Door lef te tonen en daardoor andere keuzes te maken; door te veranderen. Deze keer vertelt Karin van den Berg haar verhaal.
Kinder- en jongerenbegeleider Karin van den Berg: “Ik wandel buiten de gebaande paden met een blik die verder reikt dan de vastgestelde kaders, ik doe wat nodig is.”
“Niet de weg wijzen, maar de weg helpen vinden.
Dat is wat ik doe, ik begeleid en ondersteun kinderen en jongeren, zodat ze hun balans weer vinden en lekker in hun vel zitten. Ik wandel buiten de gebaande paden met een blik die verder reikt dan kaders en doe wat nodig is.
Ik vind het belangrijk om letterlijk en figuurlijk naast iemand te gaan staan, zorg dat iemand zelf de regie (weer) krijgt. Maar ook praktisch, zoek bijvoorbeeld iemand thuis op, in plaats van ze te vragen naar een wijkcentrum in een drukke stad te komen. Als iemand al angstig is, kan het manoeuvreren in een stad een extra drempel zijn. Bij mijn vorige werk was er weinig ruimte voor eigen interpretaties, stonden de teugels strak en knelden de kaders.
Wat heeft een jongere nodig en wat kan ik bieden?
Bij alles wat ik doe staat het kind centraal, maar daarnaast heb ik ook oog voor de rest van het gezin. Die wisselwerking is onvermijdelijk. Zo begeleidde ik een meisje, ze was 15 toen we elkaar leerden kennen. Vanuit het speciaal basisonderwijs stroomde ze door naar het praktijkonderwijs, waar ze niet gelukkig was. Ze wilde leren! Er was weinig ruimte op school voor ontwikkeling en groei, haar wens was te hoog gegrepen werd er gezegd. Het meisje voelde zich onbegrepen, met boosheid en frustraties tot gevolg. Binnen het gezin was de spanning inmiddels om te snijden, iedereen liep op de tenen. De alleenstaande moeder zat thuis zonder werk, het lukte maar niet om alle ballen in de lucht te houden.
We raakten aan de praat en ik vroeg het meisje wat ze het liefste wilde doen. Houtbewerking was het antwoord en dan het liefst meubels maken. Een mooie ambitie, maar ook een forse stap omhoog. Van praktijkonderwijs naar niveau vier is geen kleine stap. Ach, niks is onmogelijk natuurlijk. De school zag er geen heil in (dat is te hoog gegrepen voor jou) sprak haar keer op keer tegen (hou maar op, dat gaat echt niet lukken) en bemoeilijkte haar wens (dit heeft echt geen kans van slagen).
Tijd voor verandering. Via een leerwerktraject van de gemeente is ze gestart. Binnen drie maanden behaalde ze haar niveau 1 diploma, waarbij ze veruit de beste was in taal en rekenen. Een ware overwinning, ze bloeide helemaal op. Ook de sfeer thuis verbeterde aanzienlijk. Het ging zelfs zo goed, dat ze niveau 2 mocht overslaan en direct doorstroomde naar niveau 3. Inmiddels zit ze in haar tweede jaar, loopt ze stage en willen ze haar bij het stagebedrijf dolgraag houden. Het meisje fleurt op, ze groeit als persoon en haar doorzettingsvermogen kent geen grenzen. Het gezin heeft meer lucht gekregen, de sfeer is aanzienlijk verbeterd. Zelfs moeder is vol frisse energie weer aan het werk.
Via een weg die volgens de meesten niet mogelijk was, is het toch gelukt en heeft ze nu al een succes behaald. Allemaal dankzij haar eigen motivatie. Door binnen de kaders te blijven, was dit niet gelukt. Sterker nog, dan had moeder geen werk gehad en was het gezin er aan onderdoor gegaan. Deze interventie brengt zoveel meer dan alleen het geluk van het kind. Het draagt bij aan de kwaliteit en het welzijn van het hele gezin en levert uiteindelijk zelfs nog een voordeel op. Want hoewel dit initieel duurder lijkt, is hier op lange termijn sprake van een enorme besparing. De kosten van het onderwijs wegen absoluut niet op tegen de kosten voor hulp en ondersteuning van het hele gezin.”